Turuncu Sokak Lambası

Şimdi zamanı değil biliyorum ama hep böyle zamansızlıklarda yazılmıyor mu hikayeler? Böyle karmaşıklıklara yaşanmıyor mu öyküler? Sınırlarımızı böyle zorlamalarımız açmıyor mu hep başımıza kuyruğu sıkıştırılmış yılan hikayelerini? Sorunumuz ne bizim,neyi kime kanıtlıyoruz? En önemlisi kendimize neyi kanıtlayabiliyoruz, zorunlu muyuz peki, yada neye zorunluyuz? Soruların böyle ardı arkası kesilmezken biz hangi yolu bulmak için hangi yöne döneceğiz yüzümüzü, hangi güneşin pırıltılarını yüzümüze alacağız? Solgun ve ıssız düşlerimizin hangisine tutunacağız peki? Hala düşlerden bahsediyorsun! Hiçbir zaman bir kenara fırlatamadığın düşlerin değil mi seni böyle ayakta tutan? Şu film şeridi gibi dediğimiz cinsten hayallerin olsa da gözlerini kapattığındaki ; yeter! kendine küsmekten mi korkuyorsun? Sen kendine küseli çok oldu, düşlerin sana küseli çok oldu! İyi ki hayatın içinde olmayı bu kadar istedin! İyi ki düş çocuksun sen! Korkma! Düşlerin sana bu kadar küsmüşken, bu kadar...

Yok olmanın yada olmamanın bir yoluydu belki de hissetmemek, hissettirmemek yada kendine, hissetsen bile itiraf etmemek. Kendi hayatından gitmenin, onların hayatından gitmenin, sızılarından gitmenin bir yoluydu. Pek çok yol varken bu belki de en kolayıydı; saklamak saklanmak demekti birazda. Biraz orada biraz burada olmak, yollara düşmek, yolculuklara çıkmak, saklanmanın yegane yöntemi olmalıydı. Oldu da! Yordu mu bilmiyorum. Bağlanmaktan kaçmanın en güzel yolu, hiç aynı yerde kalmamaktı sanki. Ama yaradılışı aşk olan insan nasıl kaçabilirdi bağlılıklarından? Dünya üzerindeki her güzel şeye aşkla bağlanan kişi nasıl uzaklaşabilirdi aşkından ve alışkanlıklarından! Uzaklaşamadı da. Vardığı yer yine kendi yakınlarıydı. Uzaklaşıyorum derken yine kendine döndü aslında, hep kendinde verdi molalarını. Kendinde durdu dinlendi yoruldukça. Anladı ki hiç kimseye sığınmamıştı yolculukları boyunca, yardım da istemedi. Hep başının çaresine bakan yeşil gözlü bir muammaydı aynaya baktığınd...