Turuncu Sokak Lambası

Hastalıklı bir sevgi ve aşırı merhamet, çoğu kez kendini bir halt zannedip; kendilerine, aslında onlara ait olmayan ilahi misyonlar yükleyip, bir nevi tanrıcılık oynamaya soyunmanın iç güdüsel bir yansımasıdır. Gerçekte, doğal düzen içerisinden genetik yada çevresel sebepler itibarı ile ayrılması gereken her ne var ise bu durumun kişisel sevgisel psikopatik sebeplere sığınılarak değiştirilmeye çalışılması ve zaten giderek yapaylaştırılan günümüz dünyasında, doğanın ve ekolojik sistemin kendini gerçekleştirmesinin engellenmesi, yapılmak istenen sözde iyi niyetli davranışların olumsuz sonuçlar doğurmasına sebep olmaktadır. Nasıl ki bir çok hayvan ve bitki nesli insan eliyle vahşice katledildiyse, doğaya yapılan gereğinden fazla 'sözde iyileştirici ve ıslah edici' uygulama da aynı şekilde, daha güçlü ve dayanıklı bireylerin gelecek için yol alması, üremesi ve kendi bağışıklık sistemlerini geliştirmelerini engellemekte, ekolojik döngü içerisinde hangi bireylerin ayakta kalacağına...

Bir şeyleri toparlayayım diyorum. İçimdeki bir şeyleri; kırık parçalarımı bir araya getirsem, yapıştırsam, yeni bir ben olur muyum acaba? İçten içe ta derinlere, okyanusların altına yerkürenin neredeyse magmaya en yakın yerlerine gönderdiğim, ittiğim, gömdüğüm tüm nefretlerimi çıkarsam dışarı ne olurdu diye merak etmiyor değilim. Depremler, tsunamiler, fırtınalar olur muydu dünya üzerinde yada sadece nefret ettiklerimi içine alan doğal afetler? Onlardan başka kimseye bir şey olmayacak mesela; fena olmazdı. Gerçi nefret benim gibi bir yufka için oldukça sert ve keskin bir duygu ifadesidir. Hatta 'nefret' diye bir duygu olmamalı dünya üzerinde fakat bunun gerçek olması mümkün değil maalesef. Neyse, kırık parçaları yapıştırmak demiştim ki bu artık oldukça olanaksız. Zaten o parçaları dağıldıkları yerlerden gidip teker teker toplamak bile ömür törpüsü olurdu. Yeni sızılar, geri dönüşler, keşkelerle birlikte sürdürülen bir yolculukta, amaç parçaları birleştirmek iken, yeni bir sız...