YANILSAMA

Herkes kendine döner, kendini sever en sonunda. Acımasızca hırpalar kendini önce, sonra bir bakmış atı alan üsküdarı geçmiş. Sızlanmalar, haykırışlar, çabalar, çığlıklar öylece kalmış geçmişinde.

Kimse yaşadıklarını hakkettiğini düşünmez tabi, bu öğretilen bir durumdur zannımca. Ya hakettiysek? Ya kendimiz hazırladıysak kendimizin vahim sonlarını sonra da işin içinden çıkamayıp sorunların kaynaklarını kendimizin dışında aradıysak?

Fedakarlık, anlayış, çok sevmek; ya arkasına sığındığımız bir kendini aciz gösterme duvarlarıysa?

Ben yaptım anlamadı; ben sevdim sevmedi; ben fedakarlık yaptım o yapmadı... Peki çeşitlerini arttırabileceğimiz bunca şeyi aslında bizden kim istedi?

İnanın kimse istemiyor..

Birileri için birisi olmayı biz seçmiyor muyuz; onun kalıplarına girmeyi, bazen sadece onun sevdiği gibi biri olmayı seçen yine kendimiz değil miyiz?

Yalnızlık korkusu başa bela! kendini yeterince sevemeyen ve bunun için yeterli duygusal birikime sahip olmayan günümüz insanının vahim fobisi!

Hiç anlaşılmamak yerine yanlış anlaşılmayı seçmenin bir başka yöntemi; adamak!
Kendini adamak, hayatını adamak -çoğu zaman şikayetçidir bu durumdan sizi deli gibi sevdiğini sandığınız kişi- ama yine de siz ona kendinizi adarsınız.

Oysa hayat ancak bir ideolojiye adanabilir!
Kendi adına doğru olduğunu sonuna kadar savunduğun idealarına adarsın hayatını,
bir kişiye değil!

Çünkü insanlar değişir, gelirler giderler, bu arada zarar verirler çoğu zaman ama bu zaten büyümenin gerekliliği değil mi?

Zarar görerek, acıtılarak öğrenmez mi kişi kendini korumayı?
Hata yaparak, yanlışlıklara kendini adayarak ve haketmeyen insanlara haketmedikleri güzellikleri vererek anlamaz mı hayatın akışındaki rolünü?

En sonunda da herkes kendine döner işte!
Artık sevmeyeceğim naraları atılır, kimse benden daha değerli değil klişeleri,
anılar acılar anlatılır söve söve, ben böyle mutluyum yalnız başıma palavraları;

Sonuç;
Aşk kapıyı çalınca
hep en başa döner insan:)))

E bu da işin şaşırtmacası:D

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 Sana yazmak istedim. Uzun zamandır düşünüyorum sana yazmayı ama bir türlü fırsat yaratamamıştım. Fırsat derken şu anda da yatağımda öylece uzanıyprum, aslında çok da çaba harcamadım. Hani fırsat yaratmak çaba gerektirir ya. Ya da belki ruhumda bir boşluk bu kadar ayyuka çıkmamıştı yirmi senedir.  Seni çok özledim. İlişkiler hakkında ne zaman kiminle böyle biraz entellektüel biraz flört birazda bilmişlik kokan sohbetlere girsem, hep sen geliyorsun aklıma. Anlattığım sen oluyorsun ne senin haberin var ne onların. Ter kokusu diyorum,, sokacaksın burnunu kolunun altına, al sana dünyanın en şefkatli en narin en güven veren yeri burası işte. Aşık olduğunun ter konusu burnuna yuva gibi kokar diyorum, pek de anladıkları yok...  Sana sarılmaya aşık olmuştum ben biliyor musun. Fırında tavuk yapmıştın bana. Sonra öyle yarım yarım cümleler kurduk çekingen düşlerimizde belki kendimizce bir dünya kurduk.  Uyusak olmaz,  uyku kendine düşman. Rüya gerçek dünya sanki elden ne g...
Devamı

EN SEVDİĞİNİ ACITIRMIŞ İNSAN

En sevdiğini acıtırmış insan hiç usanmadan, En sevdiğine geçermiş nazı, En sevdiğine dönermiş sırtını acımadan.. Yaralarını, yapraklarını dökermiş sonbaharda onun kucağına sanki hiç terkedilmeyecekmiş gibi tüm sırlarını tüm varlığını emanet edermiş sevdiğine.. Ama yaşam sırtımızdan geçinmeye devam etmekte. Tüm değerli anıları döküyor eteklerinden birer birer, tüm yaşananları sokuyor gözüne sırası geldikçe.. Herkes var herkes burada sanki, bir gölge gibi etrafında dolanmakta, sırtından vurmakta.. En sevdiğini bile kandırıyormuş zaman. aklını çeliyor, kalbine giriyormuş sevdiğinin, ve böylece en sevdiğini acıtıyor insan hiç usanmadan.. oysa ben güzel güllerle donatılır sanıyordum o şirin bahçeleri ve keyifli yaz akşamlarından kalma olmalıydı tüm geceler. Şimdi sana ne desem boş en sevdiğim, demek ki bir bir yok oluyormuş o lila rengi tatlı hayaller. Deniz kokusu saçlar kokmaz, ağaç yeşili gözler bakmaz oluyormuş, silinip gidiveriyormuş tüm güzel sesler.. En s...
Devamı

MİNİĞİM

Bir kadeh şarap, mumlar, kitaplar, boş kağıtsız ve bir kurşun kalemsiz geçmedi hayat. Her düştüğünde yazarak ağlayarak ve umut ederek ayağa kalkan can şimdi bir başka canı barındırıyor içinde. Nasıl uzunca bir süre içsel yakınmalarından bahsettiyse kalemin, bundan sonra da uzunca bir süre o minicik, neye benzeyeceği nasıl bir ruhu olacağını hayal bile edemediğin minik yaratığının sende bıraktığı izlerden, ondan öğrendiklerinden bahsedeceksin.  ......Korktuğunu biliyorum ama korkma. O senin yanına geliyor, hayatına geliyor. Hani sana 'sevmek mi sevilmek mi?' diye sorduklarında hep 'sevmek' derdin ya,işte o sonsuza dek hiçbir karşılık beklemeden, fütursuzca, canın pahasına seveceğin miniğin geliyor. Korkma.Çoğu zaman sızısından avuçlarının içine sığdıramadığın minik yüreğini sonsuz bir kocamanlığa dönüştürecek, öğretecek, eğitecek, unutturacak, affettirecek, seni dünyanın en güçlü kadını yapacak miniğin içinde umutla büyüyor. Gerçekte kim olduğunu arayarak anlarını,zamanı...
Devamı